Opio (k. Grasse)

Ostatnią prywatną podróż przed zatrzaśnięciem „żelaznej kurtyny” Lutosławski odbył jesienią 1948 roku, udając się do południowej Francji na zaproszenie przyjaciela z czasów szkolnych, znakomitego pianisty Witolda Małcużyńskiego. Niestety, odbył ją w pojedynkę, gdyż żonie paszportu nie wydano. Przyczyną odmowy nie było nawet to, że do niedawna jeszcze Danuta Lutosławska miała francuskie obywatelstwo, a jej ojciec właśnie opuścił Polskę, nie chcąc żyć w państwie komunistycznym. Głównym problemem była osoba zapraszającego, któremu miano za złe, że po wojnie nie wrócił do Polski. Lutosławski sześć tygodni spędził w Opio pod Grasse, gdzie Małcużyńscy wynajęli na lato dom. Stamtąd odbywali wycieczki samochodowe po Prowansji i Lazurowym Wybrzeżu. „Było to dla mnie niezwykłe, niemal egzotyczne przeżycie, w szczególności, jeśli uprzytomnić sobie, jaki stanowiło ono kontrast z niedawno przeżytymi przeze mnie w Polsce latami wojny”, wspominał Lutosławski tę podróż w nekrologu poświęconym pamięci przyjaciela. Wspólne wakacje obu małżeństw udać miały się dopiero w 1957 roku.