Festiwal w Bayreuth

Arne Nordheim poznał wnuka Ryszarda Wagnera, Wielanda, który przejął kierownictwo Opery w Bayreuth i w 1951 roku zorganizował pierwszy po wojnie Festiwal Wagnerowski. Wielandowi Wagnerowi spodobał się młody Norwegi, toteż zaprosił go do Bayreuth. Na Festiwalu wprowadzono bowiem taką praktykę, że studenci-muzycy mogli uczestniczyć we wszystkich próbach i przedstawieniach w zamian za pomoc organizacyjną i techniczną.

Latem 1953 roku pojechał więc Nordheim do Bayreuth, żeby popracować przy festiwalu i obejrzeć wystawienia oper Wagnera. Na jednej z prób miał obsługiwać dzwony w III akcie Parsifala. Ich dźwięk wytwarzał na trautonium, elektrofonie wymyślonym przez Friedricha Trautweina w okresie międzywojennym, który wprowadzono do użytku w Bayreuth po raz pierwszy w 1952 roku.

Jest coś niemal symbolicznego w fakcie, że Nordheim, który w 1945 roku biciem w dzwony obwieszczał Larvikowi pokój, osiem lat później obsługiwał dzwony Graala w budynku opery, która podczas wojny była kulturalną twierdzą hitlerowskich Niemiec. Pobyt i wrażenia w Bayreuth nie sprawiły, że stał się zwolennikiem Wagnera, można chyba jednak powiedzieć, że skłonność Nordheima do tworzenia monumentalnych utworów orkiestrowych i chóralnych ma w sobie coś z Wagnera.