Honfleur

W drodze powrotnej do Paryża, po wizycie w ojczyźnie, zapewne jesienią 1843 r., Tellefsen przypadkiem spotkał na ulicy w Hawrze rodaka, asesora sądowego Petera Hersleba Smitha. Smith zachęcił młodego człowieka do wspólnych odwiedzin u swojego przyjaciela, norweskiego konsula Jensa Thiisa (1809–1887) w Honfleur. Thiis prowadził firmę transportową przewożącą drewno i był zarówno sprawnym przedsiębiorcą, jak i znawcą muzyki. Dzięki znajomości z nim i jego rodziną Tellefsen zyskał wiernych przyjaciół, wspierających go przez lata w najróżniejszy sposób. Thiis zadbał o to, by Tellefsena zaangażowano jako nauczyciela fortepianu w najlepszych rodzinach w mieście – lekcje dały Tellefsenowi zabezpieczenie finansowe na tyle znaczące, by przez resztę roku mógł mieszkać w Paryżu. Letnie pobyty w Honfleur stały się coroczną praktyką aż do lat 50. XIX w.

U konsula Thiisa Thomas Tellefsen spotkał Francuzkę, Sophie Laporte, która najpierw została jego uczennicą, a następnie kochanką. Nie zachowały się o niej żadne dane biograficzne, niemniej wszystko wskazuje na to, że była bardzo zamożna. Tellefsen dedykował jej swoje Mazurki op. 1, wydane drukiem w 1846 r. Być może to właśnie Sophie Laporte ofiarowała Tellefsenowi fortepian Érarda, wystawiony na aukcję podczas koncertu loteryjnego w Christianii w 1847 r. Kompozytor przebywał w Honfluer także w roku 1848, po zamieszkach rewolucji lutowej, a przed wyjazdem do Londynu w końcu kwietnia, oraz kilka miesięcy później we wrześniu, kiedy to po powrocie ze Szkocji dał w domu Sophie koncert. Podobno para planowała małżeństwo, jednak z nieznanych przyczyn związek zakończył się około roku 1850.