Tellefsen – kameralista

Poza występami solowymi Tellefsen w latach 50. i 60. XIX w. regularnie koncertował jako kameralista z wybitnymi muzykami paryskimi. W ich kręgu znalazły się takie znane nazwiska, jak wiolonczelista Auguste Franchomme i skrzypek Charles-Eugéne Sauzey. Na ich repertuar składały się głównie utwory klasyków wiedeńskich.

Wydaje się, że działalność kameralistyczna Tellefsena przybrała na sile od zimy na przełomie roku 1853 i 1854. W następnych latach udzielał się w wielu najbardziej znanych paryskich towarzystwach kameralistycznych. Wiosną 1854 r. wystąpił m.in. w prestiżowej serii koncertów pod nazwą Musique de chambre par MM. Alard et Franchomme – obaj panowie utworzyli w 1847 r. kwartet Alarda i zorganizowali wraz z innymi artystami wiele koncertów kameralnych. Występy Tellefsena zostały omówione kilkakrotnie w latach pięćdziesiątych w „La Revue et Gazette musicale”. Tak Tellefsen, jak Franchomme oraz kompozytor Charles Gounod byli również aktywnymi członkami w towarzystwie kameralistycznym księżnej Marceliny Czartoryskiej, zwanym Club des Mozartistes.

Między środowiskiem kameralistów, w którym obracał się Tellefsen, a głoszonymi w połowie XIX w. wartościami we francuskiej teorii muzyki kameralnej da się dostrzec liczne paralele. Idee te zdają się odzwierciedlać znaczący nurt w kulturze francuskiej zwany juste milieu. Pojęcie to wiązało się z potrzebą stworzenia stabilnej kultury po okresie rewolucyjnej zawieruchy. Najważniejszą jego cechą było unikanie postaw ekstremalnych i w zamian wybór drogi pośredniej, złotego środka (fr. juste milieu). W przypadku ówczesnej muzyki kameralnej idealnym źródłem inspiracji dla nowych kompozycji były utwory Beethovena z okresu około 1810 r. Miały one nadto skierować francuską muzykę instrumentalną w stronę odmienną od propozycji nowej postępowej muzyki niemieckiej.