Trasa Koncerty w Kristianii i Sztokholmie

W okresie od 1843 do 1864 roku Tellefsen odwiedził Norwegię w sumie 10 razy i zawsze łączył te wizyty z występami w największych miastach. Koncerty umożliwiały dodatkowe dochody i w pierwszych latach dostarczały mu środków na dalsze studia w Paryżu. W roku 1855 i 1857 odbył większe tury koncertowe w wielu miastach wzdłuż wybrzeża południowej Norwegii – tournée w roku 1855 objęło także Uppsalę i Sztokholm. Tellefsen zaplanował nadto koncerty w Kopenhadze, ale nie doszły one do skutku.

Jego repertuar był bardzo bogaty i różnorodny, zmieniał także w dużej mierze charakter i skład, począwszy od wczesnych lat paryskich do szczytu kariery dojrzałego artysty. Od aktualnych modnych kompozytorów stopniowo przechodził Tellefsen do prezentowania większości własnych utworów. Często w jego programach koncertowych występowały utwory Chopina – ze względu na dobrą znajomość muzyki polskiego kompozytora i jego stylu gry Tellefsen został wkrótce uznany za wybitnego interpretatora tych kompozycji. W recenzjach chwalono jako najwyższej próby i absolutnie zgodne z duchem Chopina zarówno sposób wydobywania dźwięku, śpiewność, jak i specjalną grę rubato.

Thomas Tellefsen żył w okresie ważnym dla rozwoju Norwegii jako państwa narodowego. Lata między rokiem 1840 a 1870 to wzrost świadomości narodowej w kulturze i polityce oraz początek walki o samodzielny naród norweski. Jeden z fundamentów tych działań stanowiły idee Johanna Gottfrieda Herdera (1744–1803). Ideę swoistego charakteru ludowego połączono z wartościami reprezentowanymi przez wolnych norweskich chłopów oraz ich trybem życia, a swój pełny wyraz zyskała ona dopiero wraz z przełomem narodowo-romantycznym pod koniec lat czterdziestych XIX wieku. Na polu muzyki wyraziła się poprzez uznanie pieśni i instrumentalnych utworów ludowych za przydatny środek do budowy tożsamości narodowej. Z programów koncertowych Tellefsena wynika, że już od pierwszych recitali kładł on nacisk na wykonywanie kompozycji zawierających elementy norweskiej muzyki ludowej. W jego utworach i publiczność, i krytycy rozpoznawali te motywy. Niemniej około roku 1860 pojawiło się więcej krytycznych oraz sceptycznych głosów na temat sposobu wykorzystywania wątków muzyki tradycyjnej w Tellefsenowskich kompozycjach. Wśród niepodzielnie dotąd pozytywnych recenzji trafiają się też takie, które oceniają bliskie pokrewieństwo z idiomem stylistycznym Chopina za nieodpowiednie dla przekazywania tego, co norweskie.