Arne Nordheim

Kompozytorzy / Arne Nordheim / Trasy

Trasa Oslo II

Ta trasa po Oslo Arnego Nordheima zaczyna się w kościele katedralnym, w którym kompozytor był częstym gościem na organizowanych regularnie przez kantora Arilda Sandvolda koncertach organowych. Wykonano tu wiele jego własnych utworów. Tutaj też cały kraj i norweska rodzina królewska pożegnali go na zawsze po śmierci 5 czerwca 2010 roku. Stąd trasa prowadzi dalej do nowego gmachu Teatru Norweskiego. W tym wnętrzu odbyło się wykonanie oratorium Nordheima Draumkvedet, jednego ze szczytowych osiągnięć w jego kompozytorskiej twórczości. Tuż obok, na reprezentacyjnej stołecznej ulicy Karla Johana znajdują się dawne budynki Uniwersytetu w Oslo. W okresie studiów i później jako recenzent muzyczny Nordheim często odwiedzał salę koncertową w Auli. Także tutaj wykonywano wiele z jego własnych utworów.

Po drugiej stronie Karl Johans gate stoi Teatr Narodowy, gdzie Nordheim po raz pierwszy ukazał swoje kwalifikacje jako kompozytor muzyki scenicznej. Po drugie stronie gmachu teatru, przy Stortingsgata znajduje się Kawiarnia „Teatralna”, w której Nordheim okresowo bywał stałym gościem i spotykał się z najróżniejszymi artystami. Przy tej samej ulicy stoi także budynek, gdzie przez wiele lat znajdował się Teatr Norweski i gdzie również wykorzystywano muzykę Nordheima. W pobliżu jest stołeczny ratusz, z którym wiąże się wiele wydarzeń w życiu kompozytora. Najważniejszy jest jednak carillon na wieży, którym się wielokrotnie posługiwał.

W latach 60. Nordheim walczył o własny budynek filharmonii dla Oslo. Odniósł zwycięstwo. W Oslo Konserthus zostało wykonanych wiele jego dzieł, a stworzony przez niego gong kończący przerwę rozbrzmiewa podczas koncertów po dziś dzień.

Dalsza droga śladami Nordheima prowadzi przez plac pałacowy obok pałacu królewskiego. Po drugiej stronie pałacowego parku przy Wergelandsveien położona jest Grota, państwowa rezydencja honorowa, gdzie kompozytor mieszkał przez ostatnich trzydzieści lat swego życia. Dom Artystów po drugiej stronie Wergelandsveien również był miejscem wykonywania utworów Nordheima. Następny przystanek na trasie to Obserwatorium i Biblioteka Narodowa, gdzie za studenckich czasów Nordheim wypożyczał partytury, a obecnie w zbiorach muzycznych znajdują się liczne jego własne.

Tramwajem można następnie dojechać do Majorstuen i Norweskiej Wyższej Szkoły Muzycznej, w której w 2006 roku kompozytor uzyskał doktorat honoris causa i gdzie obecnie znajduje się Centrum im. Arnego Nordheima.

Nieco dalej w kierunku Blindern znajduje się siedziba Norweskiego Radia i Telewizji [NRK]. Tutaj Nordheim prowadził programy radiowe na temat muzyki, tu eksperymentował po raz pierwszy z muzyką elektroniczną i komponował muzykę do wielu słuchowisk. Poza tym radio i telewizja ogólnie rzecz biorąc, były istotnym przekaźnikiem jego muzyki.

Notam (Norweskie Centrum Technologii w Muzyce i Sztuce) posiada studio im. Nordheima, a część elektronicznych utworów kompozytora tu była opracowywana.

Ostatnim przystankiem na trasie jest Centrum Sztuki im. Henie i Onstada w Bærum, które w latach 70. dysponowało własnym studiem muzyki elektronicznej, gdzie zrealizowano liczne projekty muzyczne Nordheima.

Z retrospektywnej wystawy „Arne Nordheim. Dziękuję, jak dla mnie, żadnych –izmów!”. Kurator Lars Mørch Finborud przygotował w 2013 roku wystawę, na której pokazał nowatorską pracę Arnego Nordheima w dziedzinie sztuki telewizyjnej, rzeźb dźwiękowych, baletu, teatru, multimediów i instalacji przestrzennych oraz jego wpływ na sztuki plastyczne i odwrotnie. Fotografia przedstawia tę część wystawy, gdzie znajdują się portrety Arnego Nordheima, stworzone przez różnych artystów. Fot. Harald Herresthal, 2013
Arne Nordheim i technik radiowiec, Viktor Sandal, tworzą elektroakustyczną ścieżkę do Katharsis w studiu dźwiękowym NRK w 1962 roku. Fot. Centrum Arnego Nordheima.
Arne Nordheim przed „Grotą” w październiku 1992. Fot. Ines Gellrich, Centrum Arnego Nordheima.
Arne Nordheim w „Grocie” w 2004 roku po przyznaniu Komandorii z Gwiazdą Królewskiego Orderu Św. Olava. Fot. Centrum Arnego Nordheima.
Arne Nordheim w „Grocie” w 2004 roku po przyznaniu Komandorii z Gwiazdą Królewskiego Orderu Św. Olava. Fot. Jon Eeg/Scanpix/FORUM.
Arne Nordheim w swoim gabinecie w „Grocie” w 1998 roku. Na pianinie – „Three Stanzas” na kontrabas. Fot. Centrum Arnego Nordheima.
Arne Norheim (1963). Fot. Arne Nordheim-senteret.
Aula Uniwersytecka z płótnami Edvarda Muncha
Biblioteka Narodowa w Oslo. (creative commons)
Carillon na wieży Ratusza w Oslo.
Centrum Sztuki Henie i Onstada od strony morza. Fot. Bjoertvedt
Dom Artystów na Wergelandsveien. Fot. Hans-Petter Fjeld.
Filharmonia w Oslo. Fot. Bengt Oberger. (creative commons)
Fragment wystawy „Arne Nordheim. Dziękuję, jak dla mnie, żadnych –izmów!” na Høvikodden, fot. Harald Herresthal, 2013
Karykatura Arnego Nordheima. Centrum Arnego Nordheima.
Kompozytor Finn Mortensen z kompozytorem i realizatorem dźwięku Haroldem Clarkiem, który założył Norweskie Studio Muzyki Elektronicznej na Høvikodden. Fot. Høvikodden, 1975.
Kościół katedralny w Oslo. Fot. Daderot (creative commons).
Nagrywanie muzyki do Sigurda Slembego Bjørnstjerne Bjørnsona w Auli Uniwersyteckiej, wiosna 1960 roku. Centrum Arnego Nordheima.
Norweska wyższa Szkoła Muzyczna. Fot. Hans A. Rosback (creative commons).
NRK, rozgłośnia radiowa. Fot. Mahlum. (creative commons)
Obserwatorium w rysunku Petera Frederika Wergmanna w XIX wieku. Oslo Museum. (creative commons)
Oficjalna strona NOTAM (www.notam02.no).
Ołtarz w kościele katedralnym w Oslo. Fot. Anne-Sophie Ofrim (creative commons).
Organy kościoła katedralnego w Oslo, zbudowane przez Lamberta Daniela Kastensa (1727, data ukończenia). Fot. Anne-Sophie Ofrim (creative commons).
Papież Jan Paweł II i Arne Nordheim.
Portret Arnego Nordheima pędzla Gösty Hammarlunda został zawieszony w „Teatralnej” w 1981 roku. Centrum Arnego Nordheima.
Portret Arnego Nordheima z 1992 roku, fot. Ines Gellrich. Fot. Centrum Arnego Nordheima.
Rannveig i Arne Nordheimowie wprowadzili się do „Groty” w 1982 roku. Fot. Stig Rune Pedersen.
Średniowieczna ballada inspirowała w XX wieku wielu norweskich artystów. Tu ilustracja do książki projektu Gerharda Munthego z 1904 r. z duchownym przed ołtarzem i św. Olavem w drzwiach kościoła.
Stortingsgata 16, gdzie w 1966 roku wystawiono „Otella” z muzyką Arnego Nordheima. Fot. Mahlum. (creative commons)
Teatr Narodowy w Oslo. Fot. Mahlum. (creative commons)
Teatr Norweski od 1985 roku w nowej siedzibie na Kristian IVs gate 8.
Theatercaféen w Hotelu Continental, 1973. Fot. Leif Krohn Ørnelund. (creative commons)
Theatercaféen w Hotelu Continental. Fot. Mahlum. (creative commons)
Uniwersytet w Oslo.
W Auli Uniwersyteckiej w 1969 roku dla Nordheima zamontowano specjalne wyposażenie do elektronicznej obróbki dźwięku instrumentów. Osobiście sterował nagraniem, które z opóźnieniem mieszało się z muzyką z estrady. Fot. Henrik Laurvik/Scanpix/FORUM.
Wnętrze koscioła katedralnego w Oslo. Fot. Hans A. Rosbach (creative commons).
Z prawykonania „Partity dla Paula” na Høvikodden w 1985 roku. Skrzypek Ole Bøhn z Arnem Nordheimem i synem Paula Klee, obecnym na otwarciu indywidualnej wystawy malarstwa ojca. Fot. Centrum Arnego Norheima.
Z retrospektywnej wystawy „Arne Nordheim. Dziękuję, jak dla mnie, żadnych –izmów!”. Kurator Lars Mørch Finborud przygotował w 2013 roku wystawę, na której pokazał nowatorską pracę Arnego Nordheima w dziedzinie sztuki telewizyjnej, rzeźb dźwiękowych, baletu, teatru, multimediów i instalacji przestrzennych oraz jego wpływ na sztuki plastyczne i odwrotnie. Fotografia przedstawia tę część wystawy, gdzie znajdują się portrety Arnego Nordheima, stworzone przez różnych artystów. Fot. Harald Herresthal, 2013
Arne Nordheim i technik radiowiec, Viktor Sandal, tworzą elektroakustyczną ścieżkę do Katharsis w studiu dźwiękowym NRK w 1962 roku. Fot. Centrum Arnego Nordheima.

Trasa	Typ trasy
Bergen	Regionalna
Europa	Regionalna
Izrael	Regionalna
Japonia i USA	Regionalna
Larvik i Stavern	Lokalna
Oslo I	Lokalna
Oslo II	Lokalna
Sztokholm, Kopenhaga	Lokalna
Trondheim, Lillehammer, Brekstad, Skjeberg	Regionalna