Aula Uniwersytecka

Oddane do użytku w 1851 roku zabudowania uniwersytetu w Christianii (dzisiejsze Oslo) składały się z trzech budynków. Aulę dobudowano z prywatnych środków na tyłach Domus Media z okazji jubileuszu stulecia powołania uniwersytetu w roku 1911.

Zabudowania uniwersyteckie powstały według projektu architekta i geometry miejskiego Christiana H. Groscha wspomaganego przez sławnego niemieckiego architekta Karla Friedricha Schinkla.

Aulę zdobi jedenaście monumentalnych olejnych płócien Edvarda Muncha. Od momentu powstania Aula była najważniejszą salą koncertową miasta. Do roku 1977, kiedy zbudowano gmach filharmonii (Oslo Konserthus), orkiestra Towarzystwa Filharmonicznego koncertowała właśnie w Auli.

W czasie studiów w konserwatorium (1948–1952) Arne Nordheim pilnie uczęszczał na koncerty, a także przysłuchiwał się przedpołudniowym próbom orkiestry Towarzystwa Filharmonicznego.

W pierwszej połowie czerwca 1953 roku Stowarzyszenie Nowa Muzyka miało zaszczyt organizować festiwal ISCM – Światowe Dni Muzyki, w których uczestniczyli kompozytorzy z 19 krajów. Pod względem stylistycznym na festiwalu reprezentowane było szerokie spektrum możliwości. Dla Nordheima i jego kolegów kompozytorów otworzyły się w ten sposób nowe drogi rozwoju muzycznego. Kiedy przygotowywano wykonanie monumentalnej kantaty Karla-Birgera Blomdahla „Sala luster” (Speglarnas sal) na chór i orkiestrę, Nordheim przesiadywał na wszystkich próbach, zaglądając do partytury przez ramię kompozytora. To poznanie twórcy i samego dzieła miało decydujące znaczenie dla jego dalszego rozwoju.

Jesienią 1958 roku Nordheim zaczął pracować jako recenzent muzyczny w „Morgenposten” i w ciągu pierwszych lat opisał od 30 do 50 koncertów, które odbywały się głównie w Auli. Od 1963 roku kontynuował swoją działalność krytyka muzycznego w „Dagbladet”.

W Auli była prezentowana spora część utworów samego Nordheima, m.in. Aftonland i Canzona. Kiedy w 1962 roku nagrywał muzykę skomponowaną do dramatu Bjørnstjerne Bjørnsona Sigurd Slembe, robił to w Auli, dyrygując sam poszczególnymi fragmentami muzycznymi. Tu 9 lutego 1982 roku nastąpiło prawykonanie zamówionej przez muzyków Partity na sześć kontrabasów. Rok później w 1983, z okazji jubileuszu dziesięciolecia Norweskiej Wyższej Szkoły Muzycznej wykonano po raz pierwszy utwór Nordheima na sopran, wiolonczelę, chór mieszany i orkiestrę Wirklicher Wald (do tekstu R.M. Rilkego).

Na siedemdziesiątą rocznicę urodzin Arnego Nordheima w czerwcu 2001 roku ministerstwo kultury ustanowiło nagrodę kompozytorską jego imienia. 13 października owego roku przyznano ją po raz pierwszy i wręczono w Auli Uniwersyteckiej, gdzie z tej okazji wykonano Nedstigningen („Schodzenie”) Nordheima do tekstu Steina Mehrena.