Ole Andreas Lindeman

Pierwszym nauczycielem gry Thomasa Tellefsena był Ole Andreas Lindeman (1769−1857), organista w kościele Naszej Pani (Vår Frue kirke). Lindeman otrzymał gruntowne wykształcenie muzyczne u norweskiego emigranta w Kopenhadze, kompozytora i organisty Izraela Gottlieba Wernickego. Zainteresowanie muzyką Bacha i dawniejszą przekazał Lindeman swoim uczniom, tak poprzez praktyczne muzykowanie, jak i za sprawą traktatów wielkich teoretyków muzyki z XVIII w. Jako podopieczny Lindemana Thomas Tellefsen mógł czerpać z ogromnych pokładów wiedzy swojego nauczyciela i zyskać bardzo wszechstronne i gruntowne wykształcenie. Zainteresowanie muzyką barokową towarzyszące Tellefsenowi przez całe życie można łatwo odnieść do tradycji, w których wzrastał.

W roku 1789 Lindeman wyjechał do Kopenhagi na studia prawnicze i pozostał tam przez dziesięć lat. Kariera uniwersytecka musiała jednak ustąpić przed zamiłowaniami artystycznymi i w roku 1799 Lindeman wrócił do Trondheim jako organista i jeden z najlepiej wykształconych muzyków w Norwegii. Studia muzyczne w Kopenhadze zaowocowały niezwykłym w owych czasach dziedzictwem. Lindeman zetknął się tam z tradycją Bachowską z pierwszych dekad po śmierci Jana Sebastiana, i chociaż lipski kantor oraz jego utwory popadły w prawie całkowite zapomnienie, stając się niemal nieznanymi nawet melomanom, to wiedzę o muzyce Bacha uznawano wśród wyszkolonych wykonawców za oznakę poważnego podejścia i wysokich kwalifikacji. Ole Andreas Lindeman pozostawił po sobie liczne rękopiśmienne zeszyty nutowe z kompozycjami m.in. Jana Sebastiana i Carla Philippa Emanuela Bachów, Johanna Philippa Kirnbergera i wielu innych twórców piszących w tradycji Bachowskiej. Wykorzystywał ich utwory na lekcjach w Trondheim, a jego uczniowie zapoznawali się z muzyką Bacha na długo przedtem, nim w Europie na nowo rozkwitło zainteresowanie jego twórczością w latach 30. i 40. XIX w. Jednocześnie Lindeman pilnie śledził trendy aktualne i dobrze orientował się w nurtach współczesnych. Tak więc już około roku 1800 miał w repertuarze koncerty fortepianowe Mozarta, a Koncert e-moll Chopina znał już w połowie lat 30. XIX w.