Koncerty w Operze Królewskiej w Sztokholmie

Rok 1855 przyniósł przełom w karierze pianistycznej Tellefsena w Norwegii. Po trzech koncertach w rodzinnym Trondheim i dwóch w Christianii (10 i 15 września) pojechał do Szwecji, gdzie koncertował w Uppsali i Sztokholmie. Planował również występ w Kopenhadze (w drodze powrotnej do Paryża), który niestety został odwołany.

Koncerty w Sztokholmie odbyły się 17 i 27 października 1855 r. w budynku Opery Gustaviańskiej. Brali w nich również udział śpiewacy Teatru Królewskiego, a towarzyszyła im orkiestra Królewskiej Kapeli Dworskiej, prowadzona przez swojego kapelmistrza. Thomas Tellefsen został w Sztokholmie mianowany członkiem Akademii Muzycznej i uzyskał audiencję u żony następcy tronu, księżniczki Louise, której wręczył dedykowany jej Grande Polonaise op. 18 własnej kompozycji.

17 października Tellefsen wykonał swój II Koncert f-moll op. 15. Oprócz tego towarzysząca soliście orkiestra zagrała uwerturę do opery Oberon Carla Marii von Webera i uwerturę do Napoju miłosnego Gaetano Donizettiego. O koncercie fortepianowym Tellefsena recenzent napisał: „Utwór ten utrzymany jest w nowoczesnym stylu, lecz zaleca się pod względem charakteru, rytmu i udanych, choć nie zawsze nowych melodii. Instrumentacja brzmi dobrze, nie jest przeładowana, choć też nie podkreśla akurat subtelniejszych efektów zestawiania instrumentów. Całość jest w dużym stopniu udaną próbą połączenia nowoczesności z tą powagą, która charakteryzuje twórczość pana Tellefsena”. („Aftonbladet”, 18 października 1855).

Występ zaplanowany na 27 października o mało się nie odbył – w drodze do Opery Królewskiej Tellefsen miał bowiem wypadek: przy Mynttorget na Starym Mieście zgromadziło się wiele zaprzęgów i powóz pianisty zderzył się z konnym omnibusem i przewrócił. Woźnica utkwił pod pojazdem, lecz Tellefsen wyszedł z kolizji z lekkimi tylko obrażeniami i jak gdyby nigdy nic odegrał program przed nieświadomą owego zajścia publicznością.

Ów koncert był dla Tellefsena dużym wyzwaniem. Otwierała go uwertura do Wesela Figara Mozarta. Po niej artysta grał Koncert fortepianowy d-moll Mozarta z towarzyszeniem orkiestry, następnie Jana Sebastiana Bacha koncert na trzy pianoforte z akompaniamentem kwintetu. Ostatnim dużym utworem tego wieczoru był Tellefsenowski I koncert fortepianowy g-moll. Na zakończenie programu solista grał nokturn i Andante spianato oraz dwa walce Chopina. Recenzje były dobre – szczególnie podkreślano interpretację koncertu Mozarta.