Tellefsen – uczeń Chopina

Już po roku pobytu w Paryżu Thomas Tellefsen uznał, że to Fryderyk Chopin – „boski Chopin” – jest największym pianistą i że u niego właśnie chce się uczyć. Dla biednego Tellefsena jednak Chopin długo wydawał się nieosiągalny jako nauczyciel – póki w podróży powrotnej z Norwegii w listopadzie 1844 r. przypadkowo nie spotkał w Hawrze rodaka, asesora sądowego Smitha. Od niego dostał list polecający do poety Emila Barateau, który znał przyjaciela przyjaciela Chopina: Henriego de Latouche (1785–1851), francuskiego powieściopisarza, poetę i redaktora „Le Figaro”. Już następnego dnia po doręczeniu listu de Latouche zaaranżował pierwsze spotkanie Tellefsena z bezpośrednim przyjacielem Chopina, którym okazała się George Sand. Niewiele później zorganizowała ona pierwsze spotkanie z Chopinem i od grudnia 1844 r. do maja 1847 r. Thomas Tellefsen pobierał regularne lekcje u polskiego kompozytora. Wybór Chopina jako nauczyciela okazał się szczęśliwy pod każdym względem. Chopin od razu odkrył talent swego norweskiego podopiecznego i spotykał się z nim trzy razy w tygodniu w cenie jednej lekcji. Można odnieść wrażenie, że w tych latach nastąpił wielki postęp w zakresie techniki gry i kompozycji Norwega. Także pod względem finansowym sytuacja Tellefsena zmieniła się teraz na lepsze. Chopin zaangażował go w charakterze jednego z kopistów, jednocześnie zaś status ucznia Chopina zaowocował lepiej płatnymi angażami dla Tellefsena jako nauczyciela muzyki.

Sam Tellefsen niestety mało mówi o nauce u Chopina, natomiast omówienia gry norweskiego artysty w różnych recenzjach wskazują, jak wielki wpływ miał na niego mistrz. Około roku 1847 odnalazł jako pianista swój sposób gry, a w późniejszym okresie jedynie go udoskonalał. Jego interpretacje wyróżniały się bogactwem niuansów dynamicznych w całej palecie mocy i silnym zróżnicowaniem szczegółów. Także rubato określano jako całkowicie „w duchu Chopina”.