Tellefsen – pianista

W latach 50. XIX w. rozwój kariery pianistycznej Thomasa Tellefsena w Paryżu osiągnął zawrotne tempo. Paryski debiut w 1851 r. był dla niego artystycznym przełomem, a recenzje w renomowanych francuskich pismach muzycznych donoszą o licznych udanych koncertach w następnych latach. Dawał koncerty w Sali Pleyela, w Sali Herza i w Sali Érarda, a wielu krytyków i słuchaczy uznawało je za znaczące wydarzenia muzyczne roku.

Tellefsen zadebiutował jako pianista w Paryżu 28 kwietnia 1851 r. w rezydencji książąt Czartortyskich, w Hôtelu Lambert. W koncercie wzięli także udział śpiewaczka Julie Dorus-Gras (1805–1896), wiolonczelista Auguste Franchomme (1808–1884), jego syn René (jako cudowne dziecko), skrzypek Delphin Alard (1815–1888) oraz altowiolista Casimir Ney. Recenzje otrzymał wówczas Tellefsen znakomite. Rok później, 31 marca 1852 r., wystąpił w Sali Pleyela. „Najpierw należy wskazać na postępy, jakie poczynił p. Tellefsen jako wykonawca. – Jego gra zyskała na precyzji, na pewności. Czuje się, że teraz jest panem siebie samego i instrumentu” – pisał recenzent. Podczas występu Tellefsen zagrał dwie części swojego pierwszego koncertu fortepianowego z akompaniamentem orkiestry Towarzystwa św. Cecylii pod dyrekcją François Seghersa.

Z czasem repertuar koncertowy Tellefsena obejmował coraz więcej własnych utworów oprócz licznie reprezentowanej muzyki Chopina. W recenzjach chwalono jego interpretację utworów Chopina; zarówno dźwięk, śpiewność, jak i realizację specyficznego rubato były określane mianem „najwyższej klasy i całkowicie w duchu Chopina”.

W 1855 r. Tellefsen był u szczytu swojej pianistycznej sławy. 28 marca dał koncert w Sali Pleyela, omówiony w piśmie „Revue de deux mondes”, odnotowującym jedynie najbardziej znaczące wydarzenia sezonu: „Że pianista posiada talent, to jedno, lecz posiąść publiczność, to dużo więcej. Tellefsen dokonał obu tych rzeczy”.

Z lat 1851 do 1860 zachowały się informacje o łącznie 55 koncertach. Około roku 1860 działalność koncertowa Tellefsena znacząco zmalała. W zamian więcej czasu poświęcał pedagogice i komponowaniu. Do ograniczenia występów przyczyniło się zapewne też szwankujące zdrowie muzyka.