Tellefsen i muzyka dawna

Thomas Tellefsen przyczynił się do prezentacji muzyki barokowej szerokim kręgom paryskiej publiczności. Muzyka XVIII w. długo pozostawała zapomniana przez bywalców sal koncertowych, jednak w połowie wieku XIX zainteresowanie muzyką dawną wyraźnie wzrosło. W Paryżu i w innych europejskich stolicach zaczęto grywać utwory minionych stuleci na koncertach, nuty zaś na nowo wydawano drukiem. Tellefsen należał do licznej grupy poważnych muzyków, mających gruntowną wiedzę o muzyce XVIII-wiecznej i aktywnie upowszechniających ją w Paryżu.

Przyczyną, dla której Tellefsen mógł wejść do środowiska uprawiającego muzykę dawną, było staranne wprowadzenie w tradycję Bachowską i dzieła XVIII-wiecznych teoretyków muzyki w okresie dorastania. W tym kontekście zwłaszcza dwie osoby odegrały znaczącą rolę w edukowaniu przyszłego artysty: jego pierwszy nauczyciel Ole Andreas Lindeman oraz ojciec kompozytora, Johan Christian Tellefsen. Dzięki nim Tellefsen mógł dołączyć do paryskiego grona promotorów muzyki historycznej. Jego zaangażowanie w tradycję barokową widać także w sferze wykonawstwa, gdyż starał się o jak największy autentyzm. Wiele recenzji z wczesnych lat pięćdziesiątych donosi o koncertowych interpretacjach Tellefsena muzyki Couperina, Rameau i Carla Philippa Emanuela oraz Johanna Sebastiana Bachów. Pierwszy z recenzowanych w „La Revue et Gazette musicale” występów odbył się w Sali Pleyela już w styczniu 1853 r. Tellefsen grał m.in. koncert na trzy fortepiany J.S. Bacha razem z wybitnymi pianistami francuskimi Valentinem Alkanem i Ferdynandem von Hillerem. Przypuszczalnie było to powtórzenie koncertu Bachowskiego z 1833 r., wówczas w interpretacji Chopina, Liszta i Hillera. W grudniu 1853 r. ukazała się w „Revue et Gazette Musicale de Paris” recenzja ze soirée u Tellefsenów, na którym gospodarz na własnym klawesynie wykonywał tria Rameau i fugi J.S. Bacha. W 1856 r. Tellefsen po raz pierwszy wystąpił na koncercie sławnej serii Concerts Historiques Delsarte’a.