Trasa Spory klasyków z romantykami, czyli warszawskie kawiarnie

Jakby na przekór historycznym zawieruchom pierwsze dziesięciolecia XIX w. były dla Warszawy czasem rozkwitu. Powstawały liczne budynki, wiele starszych pałaców lub rezydencji przebudowywano lub dostosowywano do nowych funkcji. Zakładano towarzystwa, organizacje dobroczynne, teatry i księgarnie. „Jako ognisko ruchu umysłowego – z dumą maluje obraz stolicy z tego okresu Ferdynand Hoesick – zajmowała ówczesna Warszawa także pierwsze miejsce w całej Polsce. Wspaniałe słońce Wilna już się chyliło ku zachodowi; po innych miastach zaś, w Krakowie, we Lwowie lub Poznaniu panowały jeszcze szare i spokojne półmroki literackiego świtu; słońce miało wzejść, ale później dopiero. Tymczasem wszystko się koncentrowało nad Wisłą, w stolicy Królestwa Polskiego. Tutaj mieszkali najwybitniejsi pracownicy pióra, tutaj wychodziło najwięcej czasopism, tutaj się najwięcej interesowano sprawami literackiemi”.

Szczególnym miejscem artystycznych sporów i poruszeń stały się warszawskie kawiarnie, z których kilka cieszyło się szczególną popularnością. Bywał w nich także młody Fryderyk Chopin, wówczas ciekawy świata, towarzyski młodzieniec. Spotykał się z przyjaciółmi, wysłuchiwał najnowszych plotek, a także recenzji z warszawskich scen.

Szlak warszawskich kawiarni wiedzie zwłaszcza wzdłuż ulicy Miodowej. To tutaj znajdowały się kawiarenki „Pod Kopciuszkiem” (ciesząca się względami przede wszystkim obozu klasyków) i „Dziurka” (ulubione miejsce studentów i romantycznej cyganerii), a także „Honoratka” (związana z legendą powstania listopadowego) i cukiernia Lourse’a, słynna z deserów lodowych i czekoladowych. Przy Koziej działała kawiarnia „U Brzezińskiej”, do której, jak chcą wierzyć niektórzy biografowie, Chopin wpadł na pożegnalną kawę nawet w dniu swego wyjazdu z Warszawy w 1830 r. Cała Warszawa zaś chadzała do lokalu „Wiejska Kawa”, przyciągającego gości nie tylko wyśmienitą kawą, lecz także wybornymi rakami i szparagami.