Cukiernia Lourse’a

„Ludwik Rembieliński jest w Warszawie – donosił Tytusowi Woyciechowskiemu Fryderyk Chopin w liście 4 września 1830 r. – widziałem go u Loursa, gdziem z Ernemannem wlazł w dysputę o Turku i Agnieszce, Włochu i Polaku. Soliwa precz dyryguje operami, w których jego panny wystąpiły, powoli zobaczysz, że osiodła Kurpińskiego, już ma jedną nogę w strzemieniu, a podpiera go dzielny wąsaty kawalerzysta. Osińskiego ma także po swojej stronie”.

„U Loursa” – to znaczy w jednej z najbardziej znanych wówczas w Warszawie cukierni, założonej w roku 1821 przez Szwajcara Wawrzyńca Lourse’a, a mieszczącej się przy ulicy Miodowej pod dzisiejszym numerem 12. Spór, jaki Chopin opisał w swoim liście, toczony z pianistą i kompozytorem Maurycym Ernemannem, dotyczył Carla Solivy i Karola Kurpińskiego oraz oper Turek we Włoszech Rossiniego i Agnes Ferdinanda Paëra. Wspomniany w ostatnim zdaniu Ludwik Osiński herbu Junosza od 1814 r. zastąpił na stanowisku dyrektora Teatru Narodowego swego teścia Wojciecha Bogusławskiego, dzieląc później władzę między innymi z Ludwikiem Dmuszewskim, a faktycznie – z generałem Aleksandrem Rożnieckim, dowodzącym kilka lat wcześniej w służbie wielkiego księcia Konstantego tajnymi służbami, wspomnianym w liście Chopina jako „wąsaty kawalerzysta”.

Cukiernia Lourse’a lubiana nie tylko przez Fryderyka, ale także przez zaczytującego się w dostępnej tam francuskiej prasie Mikołaja Chopina, słynęła z wyśmienitych lodów i deserów czekoladowych. Nowoczesne i eleganckie miejsce cenione było ponoć zwłaszcza przez panie, a to dzięki założonemu tu pierwszemu w Warszawie oświetleniu gazowemu, subtelnie podkreślającemu damską urodę.