Stołeczny Ratusz

Budowa ratusza zakończyła się w 1950 roku. Rezydują tu burmistrz, przewodniczący rady miejskiej oraz urzędnicy centralnej administracji miasta. Ratusz jest często wykorzystywany do różnych oficjalnych ceremoniałów, np. tu odbywa się co roku wręczenie pokojowej Nagrody Nobla. Uroczyste przyjęcie w holu ratusza ma też miejsce we wrześniu każdego roku podczas Festiwalu Ultima.

W 1989 roku władze komunalne Oslo zamówiły u Arnego Nordheima utwór dla uczczenia przypadającej 9 maja 175 rocznicy przyznania miastu statusu stolicy. Acantus Firmus Osloensis na skrzypce z Hardanger (hardingfele), gitarę elektryczną, orkiestrę i taśmę jest przeróbką dwa lata wcześniejszego Acantus Firmus (1987).

We wschodniej wieży ratusza znajduje się carillon złożony z 49 dzwonów, uchodzący za największy tego typu instrument na Północy. W życiu i twórczości Arnego Nordheima kościelne dzwony lub carillony zajmowały zawsze ważne miejsce i występują w wielu z jego kompozycji. Nie dziwi więc, że chciał wykorzystywać ratuszowy carillon, gdy tylko nadarzyła się okazja. Pierwszą był jego ślub w ratuszu z Rannveig Getz 20 czerwca 1981 roku. Sam wówczas zagrał walca dla młodej pary na carillonie w wieży, podczas gdy panna młoda i zgromadzeni goście przysłuchiwali się na dole.

Na jubileusz 75-lecia Państwowej Akademii Sztuk Pięknych, 25 maja 1984 roku, Nordheim skomponował trzyminutowy utwór pod tytułem Utposter (Wysunięte placówki) na 24 trąbki, orkiestrę dętą i carillon na wieży. Do wykonania muzycy zostali rozstawieni na dachach budynków akademii, ratusza i parlamentu. Niektórym przyszło siedzieć na ziemi w przestrzeni między Teatrem Narodowym a parlamentem (Stortinget) zwanej „Spikersuppa” (Zupa na gwoździu).

W związku z oficjalną wizytą w Oslo papieża Jana Pawła II, 1 czerwca 1989 roku Nordheim skomponował czterominutowy utwór, który nazwał Johannesgangaren (Chodzony Jana), na hardingfele solo, czterogłosowy chór żeński, 3 trąbki, 2 perkusje, syntezator i ratuszowy carillon.

13 maja 1990 roku, kiedy w „Continentalu” swoje sześćdziesiąte urodziny świętował pianista Kjell Bækkelund, gościom udającym się na przyjęcie towarzyszył Kjellsgangaren (Chodzony dla Kjella) grany na ratuszowym carillonie.

W1996 roku powstała Partita per carillon. W komentarzu do tego utworu kompozytor stwierdził:

„Dźwięk dzwonów towarzyszy człowiekowi od kołyski do grobu. Swoją ciągłą obecnością przypomina o mijaniu – bądź zbliżaniu się – czasu.

Pełnię tych dźwięków odnajdziemy w ratuszowym carillonie w Oslo, którego sygnały spływają na nas, spieszących w pobliżu ratusza. Od dawna chciałem skomponować muzykę na taki instrument i oto jest. Wiem, że dotrze ona do wielu ludzi, i tych spieszących gdzieś w swoich sprawach, i tych, którzy po prostu się w nią spokojnie wsłuchają”.