Szkoła powszechna

Arne zaczął grać na puzonie w miejskiej chłopięcej orkiestrze dętej, założonej w 1917 roku, „Larvik Guttemusik”. Nauka czytania nut i próby odbywały się w działającej od 1886 roku szkole powszechnej na Romberggata, zwanej w skrócie „Rombær’n” (zlikwidowana w 1984 roku). Dzisiaj w budynku mieści się ratusz.

Herman Sachnowitz (1921–1978), pochodzący z żydowskiej rodziny zamieszkałej w Larviku, grał w chłopięcej i młodzieżowej orkiestrze dętej na trąbce. W październiku 1942 roku całą rodzinę wywieziono do obozu koncentracyjnego w Auschwitz. Zginęło tam ośmiu jej członków (ojciec, trzy siostry, czterech braci – matka zmarła przed wojną), jedynie Herman się uratował. Zachował życie, bo grał na trąbce w obozowej orkiestrze. Opowiedział o swoich obozowych przeżyciach w książce Arnolda Jacoby’ego Det angår også deg (To dotyczy także Ciebie).

Kiedy Herman powrócił po wojnie do Larviku, Arne Nordheim razem z całą orkiestrą dętą witał go muzyką na dworcu. Obaj muzycy spotykali się potem niejednokrotnie, kiedy Herman Sachnowitz przeprowadził się do Oslo. Rozmowy z nim zainspirowały Arnego do zagłębienia się w historię Żydów i do wykorzystania w niektórych utworach hebrajskiego.

Nordheim porzucił grę na puzonie po wyjeździe do Oslo (1948), natomiast doświadczenia z tym instrumentem sprawiły, że w późniejszym czasie zadbał o powiększenie repertuaru na puzon o kilka ciekawych i zabawnych utworów:

Help (Pomocy) na klarnet, puzon, fortepian i wiolonczelę (1972),

The hunting of the snark (Wyprawa na Żmirłacza, wg poematu absurdalnego Lewisa Carrolla), na puzon solo (1980),

The return of the snark (Powrót Żmirłacza) na puzon i taśmę (1988/rew. 1990),

Fonos na puzon i orkiestrę (2003).