Ugoszcz

Najstarsze wzmianki o wsi pochodzą z 1418 r., kiedy właścicielem tych terenów był Mikołaj Ugoski. Przez pewien czas dobra były w posiadaniu rodziny Zielińskich. To właśnie w Ugoszczy, ukrywał się w latach 1705–1707 brat ówczesnego gospodarza, Jana Zielińskiego, arcybiskup lwowski Konstanty Zieliński herbu Świnka, w związku z jego udziałem w koronacji Stanisława Leszczyńskiego na króla Polski. W ten sposób duchowny naraził się stronnikom Augusta II Mocnego i był zmuszony do ucieczki. W 1790 r. ówczesny właściciel, Aleksander Zieliński sprzedał dobra Ludwikowi Borzewskiemu herbu Lubicz. W rękach Borzewskich dobra pozostawały aż do wybuchu II wojny światowej, następnie dobrami zarządzała do 1943 r. Helena Sumińska.

Chopin po wakacjach spędzonych w Szafarni, w liście pisanym we wrześniu 1825 r. do Jasia Białobłockiego, wymienia wieś Ugoszcz, którą odwiedził zapewne nie jeden raz. Jednym z głównych powodów tych wizyt mógł być fakt, iż drugą żoną gospodarza Szafarni, Juliusza Dziewanowskiego, była Honorata Borzewska, córka właścicieli majątku Ugoszcz.

W 1827 r. w dobrach ugoskich znajdowały się 33 domy zamieszkiwane przez 349 osób.

Niestety nie zachował się dwór w którym gościł kompozytor. Obecnie można podziwiać eklektyczny pałac wybudowany przez Borzewskich w latach 60. XIX w., w tym samym miejscu co dawny dwór. Charakterystycznymi elementami architektonicznymi są od wschodu pięcioboczna oranżeria, a od zachodu ryzalit, zwieńczony dwupiętrową wieżą. Pałac znajduje się nad jeziorem i jest otoczony murem z bramą wjazdową z dekoracyjną kratą. Od bramy prowadzi długa aleja zakończona kolistym podjazdem przed głównym wejściem do pałacu. Otaczający park założył Antoni Borzewski w II poł. XIX w. (po 1904 r. został przekomponowany wg projektu Stefana Celichowskiego).

Po zakończeniu II wojny światowej majątek przejął Skarb Państwa. W pałacu znajdowała się kolejno szkoła, potem Klub Rolnika, biblioteka, sklep i mieszkania prywatne, a w latach 70. mieścił się tam Wiejski Ośrodek Zdrowia. Obecnie jest to siedziba Domu Pomocy Społecznej „Kombatant”.

W 1920 r. w czasie wojny polsko-bolszewickiej w Ugoszczy zginął Antoni Borzewski broniąc swojego majątku.