„Wiejska Kawa”

W XVIII w. słynne były w Warszawie ze swej urody ogrody księcia podkomorzego Kazimierza Poniatowskiego – książę był człowiekiem rozrywkowym, nadto lubował się w egzotyce, gdyż w jego ogrodach stały imponujące szklarnie i ananasarnie, w których co roku dojrzewało blisko pięć tysięcy ananasów.

Ulubioną częścią posiadłości podkomorzego była tzw. Góra, która po jego śmierci zmieniwszy kilka razy właścicieli wreszcie w 1815 r. trafiła w ręce popularnego stołecznego restauratora pana Chovot. On to, inspirując się nazwą niewielkiego miasteczka nieopodal Rzymu, przemianował Górę na Frascati.

Nieopodal, u zbiegu dzisiejszych ulic Wiejskiej i Górnośląskiej, mieściła się jedna z najsłynniejszych warszawskich kawiarni: „Wiejska Kawa”. Lokal słynął ze znakomitych ciepłych dań, przede wszystkim raków i szparagów, znajdując się ponadto w wyśmienitej do spacerów okolicy, cieszył się stale dużym zainteresowaniem gości. Szczególnie młodzi przybysze (wśród nich być może towarzyski i wesoły młody Fryderyk Chopin) przesiadywali w „Wiejskiej Kawie”, bawiąc się i śpiewając.

Malownicze tereny zachęcały do osiedlania się – przy samej ulicy Wiejskiej stał między innymi dom słynnego architekta Antonia Corazziego, który przybył budować stolicę Królestwa Kongresowego wezwany przez Stanisława Staszica. Na tyłach rezydencji Corazziego rozciągał się ogród, do którego wchodziło się przez bramę od strony Alej Ujazdowskich. Po przeciwnej stronie ulicy w ogrodzie Frascati swoją letnią siedzibę miał znienawidzony szczególnie w patriotycznych środowiska senator Mikołaj Nowosilcow – scharakteryzowany w „Pamiętnikach” Kajetana Koźmiana jako „czerwony i jak trądem okryty, wzroku zyzowatego i ostrego, już dobrze osiwiały”. Jako wcielenie zła Nowosilcow został scharakteryzowany w III części „Dziadów” Adama Mickiewicza.