Kamienica Jana Böhma

Mikołaj Chopin i Justyna z Krzyżanowskich pobrali się w kościele w Brochowie w czerwcu 1806 r. Od tej chwili przez najbliższych kilka lat ich losy związane były z pracodawczynią, a i opiekunką obydwojga – hrabiną Ludwiką Skarbkową. Wraz z hrabiną przeprowadzali się w latach 1807–1810 na przemian to do Warszawy (gdzie w kwietniu 1807 r. w domu przy ulicy Przyrynek na Nowym Mieście przyszła na świat ich pierworodna, Ludwika), to do Żelazowej Woli (gdzie na przełomie lutego i marca 1809 lub 1810 r. – co do tego nie mamy bowiem pewności! – urodził się Fryderyk Chopin).

Jesienią 1810 r. Chopinowie na stałe przenieśli się do Warszawy, ponieważ Mikołaj rozpoczął pracę jako nauczyciel francuskiego w Liceum Warszawskim. Ich pierwsze mieszkanie w stolicy mieściło się przy ulicy Krakowskie Przedmieście, pod dzisiejszym numerem 7 – tu właśnie urodziło się w lipcu 1811 r. ich trzecie dziecko, córka Izabella.

We wzniesionej pod koniec XVIII w. kamienicy, stojącej na posesji należącej w czasach króla Stanisława Augusta do jego szambelana Walentego Sobolewskiego, Chopinowie od razu założyli swą słynną w następnych latach pensję dla chłopców. Do jej pierwszych podopiecznych należał Piotr Dziewanowski, o którym 20-letni Chopin z sympatią wspominał w zaczynającym się od słów „Obrzydły Hipokryto” liście do Tytusa Woyciechowskiego, jako o „swoim ulubionym Pietrusiu”.

Dziś w dawnej kamienicy Jana Böhma, na pamiątkę umieszczonego tu w powieści Lalka sklepu Stanisława Wokulskiego, mieści się księgarnia naukowa imienia Bolesława Prusa.