„Pod Kopciuszkiem” i „Dziurka”

W nieistniejącym już dziś pałacu Teppera przy ulicy Miodowej – zniszczonym podczas II wojny światowej i nigdy nieodbudowanym ze względu na zaplanowany w tym miejscu tunel Trasy W-Z – na parterze i półpiętrze mieściły się dwie kawiarnie: „Pod Kopciuszkiem” i „Dziurka” (ta druga zwana tak dlatego, że prowadziły do niej wyjątkowo maciupeńkie drzwi).

Sam pałac został wzniesiony w stylu klasycystycznym w drugiej połowie XVIII w. przez znanego warszawskiego bankiera Piotra Fergussona Teppera, w 1822 r. zaś na licytacji zakupił go bogaty kupiec Mikołaj Grabowski, późniejszy teść młodzieńczej miłości Chopina Konstancji Gładkowskiej.

Na parterze w kawiarni „Pod Kopciuszkiem” chętnie przesiadywali aktorzy Teatru Narodowego, muzycy, dyrygenci, literaci i dziennikarze. Nastroje były głównie konserwatywne, a wśród rozmówców przeważali zwolennicy obozu klasyków. Grono stałych bywalców słynęło ze sporów i dyskusji na temat bieżących wydarzeń życia kulturalnego stolicy. „Chciałbym być u Kopciuszka – pisał w marcu 1830 r. Fryderyk Chopin po swoim koncercie w Teatrze Narodowym – aby słyszeć debata, jakie się musiały toczyć o moją osobę”.

Pół piętra wyżej w kawiarni „Dziurka” – nazywanej również „Dziurką Marysi” – przesiadywali przedstawiciele młodego pokolenia romantyków, wśród nich studenci i młodociani artyści, tacy jak około dwudziestoletni Chopin. To najprawdopodobniej właśnie tutaj – a nie, jak dawniej uważano, w pobliskiej kawiarni „Honoratka” – przed wybuchem powstania listopadowego obradowali radykałowie zrzeszeni w Towarzystwie Patriotycznym.