Cleveland

Cleveland było pierwszym amerykańskim miastem, w którym zabrzmiała muzyka Witolda Lutosławskiego. Korzystając z zaproszenia clevelandzkich filharmoników, Stanisław Skrowaczewski włączył do swego programu w 1958 roku Koncert na orkiestrę, a rok później Muzykę żałobną. Wiele lat później oba utwory zostały przez ten zespół nagrane pod batutą ich ówczesnego szefa Christopha von Dohnanyiego.

Cleveland było też pierwszym miastem w świecie, które uhonorowało Lutosławskiego „osobistym festiwalem”. Latem 1971 roku dyrektor The Cleveland Institute of Music, pianista Victor Babin, zaprosił Lutosławskiego do udziału w Contemporary Arts Festival. Jego muzyka stanowić miała główny wątek festiwalowego programu. Wykonano więc kilka utworów kameralnych, odbył się też koncert symfoniczny z udziałem uniwersyteckiej orkiestry, która w pierwszej części, pod dyrekcją Roberta Sadina, zagrała Livre pour orchestre, a w drugiej – pod batutą kompozytora – II Symfonię. Plan pobytu obejmował ponadto seminaria w The Cleveland Institute of Music oraz na wydziałach muzycznych obu tamtejszych uniwersytetów, a całość dopełniła ceremonia nadania gościowi honorowego doktoratu.

Muzykę Lutosławskiego grano w Cleveland wielokrotnie, a komentując przy kolejnej takiej okazji wykonanie Livre pour orchestre, tym razem przez Cleveland Orchestra pod dyrekcją Witolda Rowickiego, recenzent wyjątkowo obrazowo przedstawił walory aleatoryzmu, pisząc o drugim Rozdziale utworu: „Większość taktów w tej części zawiera około 50 zapisanych nut. Gdyby muzycy grali je idealnie razem, usłyszelibyśmy 50 pizzicati. Jeśli jednak nie zagrają ich razem, wtedy w pojedynczym takcie może być nawet dwa tysiące pojedynczych pizzicati!”.

Zwieńczeniem obecności muzyki Lutosławskiego w Cleveland był koncert autorski, na jaki w 1988 roku orkiestra zaprosiła go w podwójnej roli dyrygenta i kompozytora.