Madryt

Hiszpanką była ciotka Witolda Lutosławskiego, poetka i powieściopisarka Sofia Perez Casanova. Do Polski przyjechała jako żona najstarszego z jego pięciu stryjów, filozofa Wincentego. Sąsiadowali w Drozdowie, a także w Warszawie, na Marszałkowskiej. Casanova świetnie mówiła, a nawet pisała po polsku, ale jej otoczenie z hiszpańskim na pewno było osłuchane. Kiedy bowiem Lutosławski po raz pierwszy przyjechał do Madrytu w marcu 1979 roku, to prowadząc pierwszą próbę z Orquesta Nacional de España, do muzyków zwracał się jeszcze po francusku. Na drugiej próbie wprawił ich jednak w zachwyt, gdy – jak zapewniał – dzięki pomocy samouczka w podstawowych sprawach mógł porozumiewać się już po hiszpańsku. Zaplanowano wtedy wykonanie jego dwóch dawniejszych utworów, a dokładnie liczącej sobie 30 lat I Symfonii oraz 10-letniego Koncertu wiolonczelowego, w którym solistą był Lluís Claret. Ten ostatni utwór znany był już madryckiej publiczności, bo cztery lata wcześniej Pedro Corostola wykonał go wraz z orkiestrą hiszpańskiego radia i telewizji. Przewidziane było również nowsze Mi-parti, ale materiały orkiestrowe nie nadeszły na czas. Madrycka publiczność Mi-parti posłuchać mogła więc dopiero w roku 1998.

W 1986 roku Lutosławski otrzymał nagrodę imienia królowej Zofii. Był pierwszym cudzoziemcem, któremu nagrodę tę przyznano, jak również pierwszym kompozytorem, którego uhonorowano za cały dorobek, a nie za konkretny utwór. Nagrodę odbierał z rąk królowej 13 marca 1986 roku w sali audiencyjnej pałacu królewskiego w Madrycie. Fundatorem była fundacja Ferrer-Salat, która wiele lat później, nie zapominając o tak wyjątkowym laureacie, dla uczczenia stulecia jego urodzin przypadających w 2013 roku ogłosiła konkurs kompozytorski imienia Lutosławskiego.