Lipsk

Lipsk stanowił centrum nowej muzyki w NRD, toteż dla Witolda Lutosławskiego był to poniekąd „pierwszy adres” w Niemczech wschodnich. Ze względu jednak na politykę kulturalną ówczesnych władz wschodnioniemieckich zorganizowanie koncertu z muzyką taką, jaką tworzył Lutosławski, długo napotykało na przeszkody. W 1969 roku planowano wykonanie w Lipsku II Symfonii, lecz – jak się kompozytor wkrótce dowiedział od organizatorów – utwór kazano im wycofać z programu; w kontrolowanej wówczas korespondencji kulisów tej decyzji nie podano.

Trzy lata później, zapraszając Lutosławskiego na koncert, w obawie o frekwencję organizatorzy nie zdecydowali się na wypełnienie całego koncertu jego kompozycjami. Po Muzyce żałobnej, Pięciu pieśniach zaśpiewanych przez Roswithę Trexler oraz Livre pour orchestre wykonanych w pierwszej części koncertu nastąpiła przerwa, po czym zabrzmiało Wesele Igora Strawińskiego pod dyrekcją Horsta Neumanna. Tymczasem publiczność zgotowała Lutosławskiemu owację większą niż wykonawcom dzieła Strawińskiego i po tak udanym pierwszym kontakcie kompozytora zaproszono do Lipska już trzy lata później. Bywał tu również w następnej dekadzie, jako gość Rundfunk-Sinfonieorchester (obecnie MDR), która na płycie wydanej z okazji swego 75-lecia zamieściła nagranie Muzyki żałobnej dokonane pod jego batutą.

Z inicjatywy Siegfrieda Thiele, nauczającego w lipskim konserwatorium kompozycji, wielokrotnie zapraszano Lutosławskiego na seminaria ze studentami. Kolejne zaplanowano na wiosnę 1994 roku, ale kompozytor już go nie dożył.

Właśnie w Lipsku, szczycącym się wielowiekową tradycją wydawniczą, ukazała się pierwsza książka o Lutosławskim w języku niemieckim. Wydawnictwo Reclam opublikowało w 1976 roku tłumaczenie rozmów z kompozytorem prowadzonych przez Tadeusza Kaczyńskiego (Gespräche mit Witold Lutosławski).