Toruń

Latem 1975 roku Lutosławski przyjechał do Torunia na kurs dla młodych kompozytorów, zorganizowany przez Jeunesses Musicales. Pięć lat później przybył tu znowu, teraz by zadyrygować koncertem podczas XVIII Festiwalu Muzyki Polskiej, a także przyjąć kolejny honorowy doktorat. Dziękując za to wyróżnienie senatowi Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika, powiedział:         

„To dla mnie wielki zaszczyt […], wielkie wyróżnienie. Przyjmuję je z radością, ale nie bez pewnego zakłopotania. To uczucie towarzyszyło mi zawsze, gdy spotykały mnie w przeszłości podobne wyróżnienia. Muszą być one bowiem rozumiane jako nagroda za jakieś zasługi, rekompensata za jakieś trudy uwieńczone wartościowymi wynikami. Jakież są to zasługi, które miałbym prawo sobie przypisywać? Niestety – żadnych takich zasług nie widzę i nie mógłbym ich zapisać na swoje konto. Jest nawet właściwie raczej przeciwnie, skoro wobec losu, który obdarzył mnie pewnymi talentami, czuję się dłużnikiem […] wobec ludzi, którzy ode mnie – człowieka bardziej od innych przez naturę uprzywilejowanego – mają prawo oczekiwać wytworów, które mogłyby im się do czegoś przydać. […] Można by upatrywać jakiejś zasługi w sposobie, w jaki artysta swoimi zdolnościami administruje. Zdolności można przecież nie tylko wykorzystać, można je również zmarnować. Ale i tu nie widzę powodu, abym miał się czymkolwiek chwalić, ponieważ – jak dla wielu moich kolegów – praca twórcza, choć połączona niewątpliwie z wysiłkami umysłu i ducha, jest przecież przede wszystkim pasją życiową […]”.