Zbigniew Drzewiecki

Zbigniew Drzewiecki (1890–1971) – pianista i pedagog, jedna z czołowych postaci polskiej pianistyki 20 w. Po studiach w Wiedniu debiutował w r. 1916 w Warszawie. Był cenionym interpretatorem Chopina i jednym z pierwszych polskich wykonawców dzieł Debussy’ego, Ravela czy Prokofiewa. Ważne miejsce w jego repertuarze zajmowała muzyka Karola Szymanowskiego, z którym się przyjaźnił (jemu zadedykował Szymanowski dwa ze swych Mazurków).

Propagował twórczość współczesnych kompozytorów polskich. Od 1931 r. podjął pracę pedagogiczną w Konserwatorium Warszawskim, w Krakowie i we Lwowie, udzielał się również jako krytyk i publicysta muzyczny. Po wojnie współorganizował PWSM w Krakowie, gdzie pełnił funkcję rektora, kontynuując jednocześnie pracę w uczelni warszawskiej. Był organizatorem I Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina, przed siedem kolejnych był członkiem (1927–1965) lub przewodniczącym jury. Wśród jego wychowanków było kilkudziesięciu koncertujących pianistów, w tym wielu laureatów konkursów i cenionych pedagogów. Zbigniew Drzewiecki dokonał wielu nagrań radiowych i płytowych. Swoje bogate i barwne życia opisał w książce „Wspomnienia muzyka”.

22 lipca 1946 roku na koncercie Polskiego Wydawnictwa Muzycznego w Krakowie Zbigniew Drzewiecki wykonał po raz pierwszy Melodie ludowe Witolda Lutosławskiego. Zbiór 12 utworów, opartych na melodiach ze zbioru Jerzego Olszewskiego, powstał w celach pedagogicznych i kształciły się na nim pokolenia uczniów szkół muzycznych. Niezależnie od tego, dzięki wysokim walorom artystycznym, zyskał powodzenie wśród koncertujących pianistów.

Zbigniew Drzewiecki i Witold Lutosławski współpracowali na forum różnych organizacji, m.in. w powołanym w 1956 r. Krajowego Komitetu Międzynarodowej Rady Muzycznej przy UNESCO. (kt)